De onzekerheden van Kenia

Het lange paasweekend zou bijna aanbreken. Wij lekker op donderdag middag nog wat met de kindjes gespeeld en toen op naar onze kamer. Klote sleutel op onze deur laten zitten en natuurlijk was deze weg. De eerste onzekerheid. Onze spullen zouden nu dus niet meer veilig achter slot en grendel staan. Denk je dat ook maar een kind toe gaf dat hij of zij de sleutel had. Nou nee. Allemaal elkaars hand boven het hoofd en de een had hem dan weer gehad, maar ook weer doorgegeven aldus de kinders. Gelukkig deed Jos er niet moeilijk over en gaf hij aan zaterdag het slot weer te vervangen als public holiday (goede vrijdag) weer voorbij zou zijn. Hij wilde namelijk vervelende taferelen voorkomen.
Toen brak de avond aan. WIFI was er mee uit gescheën. Volgende onzekerheid. In Nederland is het allemaal zo zeker dat alles werkt wanneer het nodig is, maar hier dus overduidelijk niet. Was natuurlijk wel even balen. Gelukkig SMSte Eric, of we met hem en een paar maten naar Mount Elgon wilde gaan de volgende dag en dan voor twee dagen. Nou dan was het geen probleem als de WIFI het niet zou doen. Zouden dan toch lekker de hort op zijn en dan zou ik in ieder geval niet te veel met mijn hoofd bij Remmie zitten en gezellig met hem willen ouwehoeren.
Vrijdag ochtend gaf Eric aan dat het uitje toch niet door kon gaan, want een paar van zijn maten zaten die dag nog in Nairobi dus we zouden zaterdag pas vertrekken. Tot overmaat van ramp deed en de stroom het niet die dag en daarmee dus ook de WIFI. De WIFI zou het zowiezo niet doen, want Bob was vergeten te betalen. Nog meer onzekerheid. Nu was het ook niet echt heel zonnig buiten, waardoor het er niet allemaal vrolijker op werd. Ik voelde me ronduit kut. Stilletjes gebruik je de stroom nog best veel en nu kwam ik er pas achter hoe het was om dat niet te hebben. Met dit weer zou het heerlijk zijn geweest misschien wat series weg te tikken op mijn laptop, maar met mijn accu van hooguit drie uur, die nog halfvol was, was dat dus ook geen optie. Ik had Remco nog wel een berichtje gestuurd dat de WIFI het niet deed, maar ik kreeg maar niks terug. Heel erg maar dat maakte mijn stemming er al helemaal niet beter op. Nu voelde ik me ook nog eens onzeker. Op veel momenten is het fijn dat Ellen ook een vriend heeft en dat je er dus samen een beetje over kunt praten, maar als je je onzeker voelt dan lijkt het gras bij een ander altijd groener. Ron en Ellen SMSte en belde wat over en weer, want ook Ellen voelde zich een beetje rot die dag, terwijl Rem het maar liet afweten. Hoewel ik daar normaal echt geen moeite mee had, kon ik het nu moeilijk relativeren. Ik wilde alleen maar slapen en hopen dat de dag zo snel mogelijk voorbij was. Uiteindelijk kreeg ik toch wat te horen van Rem en bloeide ik weer wat op. Ik had me natuurlijk voor niks druk gemaakt. Rem was zich van geen schuld bewust. Ik besloot naar buiten te gaan en met de kindjes te spelen. Had ik veel eerder moeten doen. Zij maken me echt blij. Ik sportte ook nog een uurtje en ik was echt opgeklaard! Ondertussen was ook het plan gemaakt zaterdag naar Mount Elgon te gaan. Gewoon voor een dag en ik had er al helemaal zin in. Vanavond zou ik in ieder geval goed slapen. Om zes uur zou Eric ons met een volgeladen busje Kenianen oppikken.
Zes uur werd zeven uur. De tijd is hier in Afrika ook een onzeker punt. Daar kun je dus nooit van op aan. Eric was al helemaal ingeburgerd in de Keniaanse leefstijl dus we hadden het kunnen verwachten. Het was een heftige rit naar Mount Elgon. Eric reed als een malle. Ik kneep mijn billen regelmatig bij elkaar. Remmen, gassen, inhalen en een hoop flinke gaten en bulten in de weg. De weg kun je hier ook al niet op aan. Ik besef me nu ook heel goed hoeveel zekerheid en veiligheid wij in Nederland kennen. Zelfs een van de Kenianen zat ook te vertellen dat het niet de dieren waren waar ze hier bang voor waren, maar de mensen. Wij hebben goede wegen, altijd stroom, internet waar nodig en we hoeven ons nergens onveilig te voelen. We kunnen eten zonder ziek te worden en ziek zijn met de juiste hulp. Het enige wat hier zeker lijkt te zijn is het weer. Juist het gene wat bij ons thuis het meest onzeker is.
Wat ook wel lachen was, was het feit dat die mensen in de bus zaten te vertellen dat er op die weg zoveel ongelukken waren gebeurt, doordat de mighty profeet in town was. Nou ik hoef echt geen mighty profeet te zijn om te weten dat het daar totaal niet aan ligt. Ach ja dat heeft ook wel zijn charme. Alles wegwuiven onder het mom van religie en natuurgoden.
Bij Mount Elgon aangekomen kon het dan echt beginnen. De rit op zich was al een hele attractie, maar het gevoel dat ik weer op eigen benen kon staan, vond ik heerlijk.
We zetten er flink de pas in en zagen al snel wat mooie apen in de bomen. Dikke witte staarten hadden ze. Helaas kreeg ik ze niet op de foto, want ze waren zo schuw als iets en sprongen snel van tak naar tak. Onder de wandeling raakte we lekker aan de praat met de jongens en ze waren een leuk gezelschap. Lekker lachen, maar ook serieuze gesprekken. We liepen en liepen en moesten uiteindelijk een heel stijl stuk naar een top. Dat was wel flink benauwd, maar dat kon ook goed door de hoogte komen en de kleinere hoeveelheid zuurstof. Het uitzicht was erg mooi. Eindelijk wat wind daar boven aan de top, want ik was echt doorweekt door het laatste stuk. We aten nog gezellig wat en begonnen toen aan de terug weg. Beneden aangekomen zag ik zebra`s. Zo leuk!! Ook bavianen en soort van antilopen liepen er. Echt mooi! Dat had ik niet meer aan zien komen dus dat was wel een leuke beleving. Deze dag heeft me goed gedaan en hoewel Kenia flink wat onzekerheden met zich mee brengt, hoop ik een kleine zekerheid toe te voegen aan dit land. De nieuwe kaasfabriek op Baraka Farm zal straks met zekerheid een goede Goudse kaas verzorgen! Ach wie het kleine niet deert….