De rode blanke

Ons tweede weekendje hier was ook weer vermakelijk. Vrijdag begonnen ik en Ellie gezellig met wat drankjes. Lekker wat ouwehoeren saampjes en proosten op onze overleefde week stage.
Zaterdag werd ik om half 7 al weer wakker van een berichtje van Remmie. Die kwam net de kroeg uit gerold dus was nog wel even leuk om nog ff te kletsen. Helaas hield die het niet heel lang vol en zat ik dus om 7 uur op een zaterdag weer rechtop in bed. Ellen lag nog helemaal voor pampes dus daar had ik ook geen drol aan. Weer rennen dan maar en uiteraard wilde ik op deze vrije dag geen moment van de zon missen. Nou dat heb ik geweten. Helaas kun je hier niet in bikini lopen paraderen, dus ik mezelf in mijn kortste broekje gewurmd. Eenmaal liggend op het gras deed ik stiekem mijn hempje een beetje omhoog en de bandjes naar beneden. Mijn schouders had ik wel ingesmeerd maar mijn benen blijven altijd zo bleek dus die niet. Daar lag ik dan in de hoop dat ik maar snel bruin werd. Ellen kwam al snel bij me liggen, maar nam ook snel genoeg weer de benen. Ikke niet natuurlijk, want zo eigenwijs ben ik dan wel weer. Bruin worden zou ik!!
In de middag deden Ellen en ik samen de was. Een deel deden we gewoon in de machine, maar mijn mooie dingetjes wilde ik liever niet in zo`n machine doen. Ik zag al voor me dat die Kenianen hem op vol speed ofzo hadden gezet en dat mijn kleren er met het Keniaanse grond water er geel uit zouden komen. We deden dus onze mooie dingen met de handwas. Op de wasplek begonnen we ijverig. Die vrouwen lachte ons flink uit om onze was technieken en ze vroegen ook waar de sop in het water was. Hoppa daar ging weer een flinke schep zeeppoeder in de tijl. Mijn kleren zouden er nu vast niet geel uitkomen, maar stijf van de sop. Nog even flink voor schut gestaan, maar uiteindelijk was de was gedaan.
In de middag liepen we richting Jos. Een nederlandse student van VUMC kwam lang. Die wilde meer weten over de veiligheid hier nou in Eldoret, aangezien zijn Amerikaanse huisgenoten waren vertrokken. Meneer dokter in spe begon al te lachen om mijn rode benen. Ik had nog niks in de gaten gehad, maar zag het nu dus ook. Lekker was dat. En tja toen moesten we nog naar heel zijn verhaal in de tuin van Jos luisteren. Oh ik voelde het branden en branden. Ik probeerde me in alle bochten in een schaduw puntje te krijgen, maar tevergeefs. `s Avonds had ik echt een zwaar rode kop, nek, benen en voeten. En niet te vergeten een raar rood vierkant op mijn rug en buik. Tja dat had ik te danken aan het feit dat ik geen bikini hier aan kan. Dit moet ik dus niet te vaak doen anders loop ik straks in Nederland echt voor lul als ik weer in mijn bikini kan. Ik lijk nu net een kerel met van die witte boven beentjes en bruine onderbenen.
Zondag gingen we een wandeling maken naar de waterval hier in de buurt. De mensen hier lachte ons weer uit. Het was iets van 7 km lopen en Jos vertelde dat Kenianen vaak denken dat wij blanken niet kunnen lopen, omdat we allemaal een auto hebben. Uiteindelijk wisten El en ik twee kerels over te halen die ons naar de waterval konden begeleiden. Ik zweette me kapot. Met lange spijkerbroek, dichte schoenen en een vest was het lopen door de zon geen pretje, maar ik kon met mijn lijf echt geen zon meer verdragen. Ach wie zijn kont verbrand moet op de blaren zitten blijkt wel weer. Het was een leuke wandeling. Nu zagen we allerlei kleine klei boerderijtjes en veel. Ook zagen we veel uitgemergelde beesten, dat was wel wat anders dan de koeien die ik op de compound tegen kom tijdens het rennen. Alle kinderen bij de boerderijtjes kwamen telkens zwaaien. Helemaal enthousiast om blanke mensen te zien, dat was wel schattig. De waterval was leuk. Er kwam een kerel ons al meteen helpen met er naar toe lopen dus ik had maar meteen tegen onze Keniaanse supervisors gezegd dat ik niet van plan was daarvoor geld te geven, want daar zaten ze natuurlijk weer op te asen. We liepen weer snel genoeg terug, want voor je het wist zou het weer donker zijn.
Maandag gingen we toch maar naar de stad. We mochten van Jos met de melkbezorger mee rijden richting Eldoret. We brachten wat melk naar de Baraka shop. Leuk om dit te zien. Ook brachten we nog melk naar andere plekjes. We reden toen een klein “straatje” in om melk te droppen. Overal afval. De varkens liepen met hun biggetjes over een afval bult en de kindjes liepen ernaast te springtouwen. Tja zo kan het dus ook. Echt het blijft onwerkelijk. Op onze weg verder naar de stad kreeg ik het nog even benauwd. Wat politie kwam met sirene voorbij en ook een jeep met van die gewapende donkere mannen die met hun koppen en geweren door de ramen hingen en boos keken. Het leek net een fragment uit het nieuws, maar de melkbezorger leek ongeroerd dus ik ook maar. We deden weer wat boodschapjes en sloegen wat marshmellows in voor de kinderen. Dan kunnen we een keer gaan spekhappen in hun vakantie! Ook kochten we “Redd” volgens de huisgenoot van El moest dat lekker zijn (zij had stage gelopen in Tanzania) en aangezien we hier niet echt wild kunnen stappen kunnen we er op zijn minst zelf een proeverij van maken. Die avond waren er ook weer nieuwe gasten gearriveerd. Een Engels stel waarvan de jongen al tien jaar achtereen deze plek komt bezoeken. Ze hadden allerlei speeltjes voor de kindjes meegenomen dus dat was wel leuk. Ze hebben ons ook wat leuke tips gegeven voor wat we nog kunnen gaan doen hier in Kenia. Altijd fijn om wat ervaringen te horen.
De afgelopen twee dagen hebben we weer gewoon stage gelopen. De ochtenden nog doorgebracht in de fabriek en in de middag achter ons laptopje een begin gemaakt aan de opdracht. Het werken in de fabriek blijft toch ook altijd wel weer verbazen. Zie je ze doodleuk met de schroevendraaier in het stopcontact lopen wroeten. Af en toe houd ik mijn hart vast, maar het houd het wel leuk want dan kan ik hun mooi uitlachen.